Nie ma nic bardziej obrzydliwego niż ta dobrotliwa i pseudo obiektywna dwuznaczność. Trochę cię zgwałcił, ale i trochę miałaś krotką spódniczkę. Spotkajcie się w połowie drogi. I jeszcze lepiej jak będzie przebaczenie, przemawianie do chrześcijańskich wartości i legenda grubej kreski. Grunt by nie dzielić, a łączyć i współpracować. Pal sześć, kto kogo zabił i kto ze zbrodni do tej pory czerpie zyski. Tak to wygląda w większości, przekaziorów, nie wskazując palcami. Jeden autorytet wywiesza zdjęcie zbrodniarza w oknie, a zaraz potem wysyła żonę by wspominała rzewnie jak ją komuna i Stan Wojenny w postaci tegoż zbrodniarza paskudnie skrzywdzili. Schizofrenia, ależ nie – codzienność, wobec której nikt się już nie dziwi. No i ma taki zawsze świecę i ogarek. Trochę zbrodniarza i trochę zmikaczajacą przekaz żonę. Trochę Wandy Wasilewskiej na świeczniku, która broni do krwi ostatniej Spawacza, a potem zaraz ckliwa notka, której nie dało się zepchnąć do piwnicy. No i niby wygraliśmy: łzy się nam kręcą w oczach od tekstu, który miał wzruszać i wzrusza. A, że ten tekst był przekazany do recytacji panu, jeszcze ciepłego od uścisku z panem z wąsami, co z niby tak znienawidzonym przez wszystkich Spawaczem zaprzyjaźniony…. To… no właśnie zacierają się granice, różnice miedzy dobrym i złym miedzy słusznym, a nie słusznym… A jakoś coraz mniej dziwnie brzmią mi komentarze osób, do których Stan Wojenny sprowadza się do możliwości zaistnienia na SG. To także na marginesie przeciekawych dyskusji na temat Violetty Willas na tle marszu i w kontekście urwanego w pól słowa wywiadu z M. Kamińskim.
